نیلوفرانه

واسه شما هم پیش اومده گاهی شخصیت چندسال پیش خودتون رو نشناسید؟ یا واستون غریبه باشه؟ متاسفانه من هر چند سال یکبار دچار این عارضه میشم و نمیدونم چرا!!! وقتی به گذشته خودم فکر میکنم چندتا عرفان مختلف میبینم که هر کدوم با بقیه زمین تا اسمون تفاوت داره! البته مقصر اصلیش من نیستم و محیط هایی که توشون زندگی کردم ناچارم کرده که خودمو تغییر بدم! به قول یکی از بچه ها عرفان مثل مایعاته! هر جا باشه شکل قالبو فورا میگیره! چندان این روش زندگی هم جالب نیست و یه نقص به حساب میاد. هر چقد به گذشته فکر میکنم و عرفان های مختلف زندگیمو مرور میکنم عرفان تهران رو خیلی بیشتر میپسندم. خودم بودم بدون هیچ سانسور و تغییری! توی اون شهر شلوغ همه چیزم واقعی بود! از لباس پوشیدن و راه رفتنم بگیر تا حرف زدن و عاشق شدنم! توی جهان سومی که ما زندگی میکنیم زندگی توی شهرستان تقریبا جهان شیشم و هفتم به حساب میاد! شهرستان: اجتماعی پر از محدودیت و افکار بسته! ادم های تنگ نظر و کوته فکر. فک و فامیلی با فکری محدود! دنیای کوچیک ادما خیلی اذیتم میکنه. یادمه بچه تر که بودم همیشه وقتی میرفتم سقز خیلی راحت تر بودم و انگار نفس کشیدنم راحت تره. ادم های اونجا مغزشون باز تر بود و دنیاشون وسیع تر. بعدها که رفتم تهران دیدم ارمان شهر زندگیم همینجاست! همه اینهارو گفتم تا بگم زندگی کردن توی هر مکانی نقاط مثبت و منفی خودشو داره و ادم ها بسته به محیطی که توش زندگی میکنن اخلاقشون هم عوض میشه! واسه همین سعی میکنم از رفت و امد با ادم های بسته پرهیز کنم! خیلیارو اینجوری از زندگیم کنار گذاشتم و برای ادم هایی که توی زندگیشون چهارچوب دارن تاسف میخورم! مگه چقدر زندگی میکنیم که خودمون رو اسیر ضوابط و شرایطی کنیم که سرتاسرش نسبیه؟ همیشه همه چیز برام نسبی بوده و یادم نمیاد چیزی توی زندگیم مطلق بوده باشه! میدونید نسبی زندگی کردن یعنی چی؟ شاید این تعریف کامل نباشه اما میشه گفت یعنی هر جا هر چیزی بهت ارامش داد انجامش بده بدون هیچ محدودیتی! البته ناگفته نماند خیلی از رابطه هام به خاطر همین اخلاقم بهم خورده!!! چقد توی زندگیم ادم نسبی کم دارم! و چقدر سالهاست دارم دنبال یه ادم نسبی میگردم!

 

 

پ.ن: برای اون عزیزی که میگفت عرفان چهارچوب مدار باش!!!!